Ekip arkadaşı kardeştir, ailedir. Sevincin de acın da ortaktır. Bayramı birlikte geçirirsin. Kurtarılacak her hayata birlikte Bismillah dersin, birlikte emek dökersin. Dönerse bir tebessümle bakarsın yüzüne, şükredersin. Dönmezse; düğümlenir cümleler yol boyu susarsın birlikte. En zor vakalarda bile sırt sırta aşarsın engeli hatta eğlenceli bir anıya dönüşür o gün. Gözlerinden anlarsın ne konuşacağını, isteyeceğini işte ekip ruhu tanımlamasını da o an açıklar. Peki burada bir terslik yok mu, senin yerin orasımıydı, ellerimin altında kalbin var ve hissedemiyorum onu, gözlerin bakmıyor. Karşımda durup hadi kardesım demeyecekmiydin, Senin hayatın için mi şimdi bu besmele. Ve sonuç… Cümleler tamamen sustu bu kez, ama yalnız da kaldı hüzün. Oldu mu böyle yakıştı mı ekip ruhuna… (Benim cümlelerim sadece fotoğraftan okuyabildiğim kadar, yoksa bu kare anlatılacak gibi değil)
Paylaş
